Anna Gillespie Heykellerle Doğaya Dönüş
 

İngiliz heykeltıraş Anna Gillespie, ağaç parçacıkları, meşe palamudu gibi malzemelerden yaptığı heykellerle insanları yeniden doğanın bir parçası haline getiriyor.
İnsanın doğadan ayrı bir varlık olmadığını herkes bilse de, aradaki bağın son derece yıprandığı bu çağda, doğa ile insan bütünlüğünü derinden hissederek yeniden keşfetmek, Gillespie'ın son yıllardaki çalışmalarına ilham vermiş.
Petrol varilinin kapağına tutunan, yükselen deniz seviyesini seyreden veya İkarus misali yanmış, tepeüstü düşen figürleri yıpranan bağlara dikkat çekerken, bazı figürleriyse sadece yağmurun tadına bakıp, doğaya saygılarını sunuyor:

Kaynak: sanatblog

ormanda dikilen çok iyiymiş.
böyle milli parklara diksen baya ambulans çağırttırır kalpten götürür.

Güzel çalışmalar, teşekkürler.

Yaşayan insanı temsilen bir dikkat noktası olabilir aslında.
İnsan için doğa, doğa içinde insan.
Unutulanlara özen için belki çağrışım olur.
Teşekkürler Nikola.

Teşekkürler yorumunuz için Felâsife.
İnsan doğa yitmeden onun bir parçası olduğunu ayrımsamalı.

Hatta anımsamalı, zira insan doğadan ayrı değil, onun içinde ondan bir parça, kim bilir hissedebilen içinde zaten doğanın kendisi insan. :)
İnsan ve Doğa, ayrıştırılamayacak kadar bir bütün!
Ayrılık söylemleri bile aynılığına kinaye!
Kendi kendini insan eliyle test eden, bir döngü.

Dinamik, kinetik, mekanik, organik.
Aksiyonu seven bir doğa, onun hızına yetişemeyen insan!

Öyleyse yavaş hareket etmeli, acele etmemeli bir bitki gibi. Sakin, stabil, usulca, yavaşça...
Yetişeceğimiz bir yer yok, kaçan bir hayatta yok, zaten içindeyiz, tam ortasındayız.
Merkezindeyiz.


Eğer tam içindeysek, bir bitki de olabilir miyiz? Neden olmasın.
Olabilen için taş olmakta geçerli, o da Doğanın kendisi.

BİR BİTKİNİN RÜYASIYIM...
Bir bitkinin yabanıyım, bir o kadar kendimden uzakta.
Bir o kadar da yakınmışım, sürekli bitkilerle temasta.
Konuşmasalar bile, bizlere sessizce haykırıyorlarmış.
Sessizlik duyulmaz da demeyin, hissedilir edebiyatla.

Bir bitkinin katiliyim, kendi eliyle kendini öldüren.
Olmadı üstüne basıp, ardına bakmaz öylece giden.
Var mı kendinden olanı yiyerek, mutlu ömür süren.
Heyhat! Ne derin uyur, uyansa bile rüyalar gören.

Bir bitkinin bedeniyim, başka biri oldum rüyamda.
Korkulardan kaçıp, koştum caddelerde sokaklarda.
Dalıp gitmişim, kaybolunca bir de kalın kitaplarda.
Bulana aşk olsun, aranıp durdum aklımın yollarında.

Bir bitkinin sevinciyim, neşeler içindeydim çocukken.
Ne olduğumu unuttum, çok tokatlar yedim büyürken.
İnsana evrildikçe, acı ne tatlı ne? Onu çok bilmeden.
Yıllar aktı gitti, yorgun gözlerle maziyi seyrederken.

Bir bitkinin tebessümüyüm, buselerdir yüze konan.
Bahar tomurcuk demek, misler gibi topraksı kokan.
Her şey tarifle olmaz, tarifle duygular anlaşılmaz.
Mesele doğa olmaktır, olasın doğa değilsen korkan.

Bir bitkinin tecrübesiyim, cehlimi öğrendim eh işte.
En büyük kitapmış hayat, öncesini bileydim ah işte.
Belki de böyle olması gerekiyordu, ondan öyle oldu.
Olmayacaklar olmamış, olanlar böyle olmuş be işte.

Bir bitkinin hayranıyım, hayretle temaşa eyleyen.
Mistik nameler eşliğinde, mûsiki ziyafeti dinleyen.
Ne görsem o benim, ne duysam ondan ayrı değilim.
Ne tuhaftır ki, kendini bunlardan uzakta belleyen.

Bir bitkinin ruhuyum, onun adına onunla gezen tozan.
Onun eliyim gözüyüm, onunla birlikte konuşan duyan.
Yalnız değilim, cümleyle beraber duyguları paylaşan.
Nefesim de nefesidir, odur beni böylesine coşturan.

Bir bitkinin aşkıyım, maşukutur bunu şiirsele döken.
Şairin aklı şaştı gitti, duygudur kağıt üstüne çöken.
Artık hiçlik denen şeyde kalmadı, geldiği yere gitti.
Ölüm dahi yokluk değil, bülbüllerdir yollarında öten.

Bir bitkinin kalemiyim, sanki yaz dedi bende yazdım.
Ben bende değilsem, bencileyin buncayı nasıl yazdım.
Anlamadım olay ne? Anlamadığıma da çok takılmadım.
Duygular boşandı, yağmurlar altında ıslanıpta yazdım.

Bir bitkinin toprağıyım, ondan gelip ona gitmece.
Ondan gayrı değilim, sitemli sözü kinaye etmece.
Çok şeyler yazılıp söylendi ama böylesi denmedi.
Bir rüyanın yansımasıyım, sır değil zoru bilmece.

Bir bitkinin rüyasıyım, maceradır bu yaşananlar.
Kimlik bunalımı kişilik kayıplarıdır, bu yazılanlar.
Bitkiler de kendinden öncesinin kayıp rüyasıdır.
Aslını unutana hatırlatır, bu şiirden yansıyanlar.

♥ ♥ ♥

Sevgiler

Felâsife, teşekkürler zenginleştirici bakış açınız ve katkılarınız için.
Ne sıradan görünen oysa ne çok anlama muktedir bir yansıma olmuş mısralarınızla. Düşünmeli, hatırlamalı, akletmeli ve farkına varmalı en sonunda.
Doğa döngüselliği ile yaşamın dinamiğinin merkezi. İnsan soyutlayamaz kendini. Çünkü her şeyde biraz ve birazda her şey kadar çok aslında.