56
penceresiyle, İslâm temellerinin en gizli ve geleceği ait olan hakikatleri bile gözle görünecek derecede ortaya çıkarıldığı için, iman-ı yakini nasıl oldu. Onun için, akıl da, vehim de, hayal de, nefis de, heva da sözlerime teslim olmak zorunda kaldı. Şeytan da silâhını bırakıp teslim olmak zorunluluğunu duydu. Kısacası: Yazılarımda ne kadar güzellik ve tesir varsa, ancak Kur'an'ı temsil etmiş olmanın panltılanndandır. Bunda benim payım sadece:
Şiddetli bir ihtiyaçla istemek, son dereceye varan bir güçsüzlük içinde yalvarıp yakarmak olmuştur. Dert benimdir, derman, Kur'an'ındır."2
-Said-i Nursi-
İddiaya bakın! Şiddetli bir ihtiyaçla istemiş, güçsüzlük içinde yalvarmış yakarmış da onun için Allah, olağanüstü özellikleri onun sözlerine vermiş. Bir de, sözlerindeki bu özellik Kur'an'ı Kerim'ı temsil etmesinden ileri geliyormuş (!) Peki ama, başkaları için de Tann'dan o kadar isteyen, Tanrı'ya onun kadar yalvarıp yakaran olmamış mı? Yoksa başkalarının duaları, yalvarıp yakarmaları kabul olmuyor da, yalnızca Said-i Nursi'ninki mi kabul oluyor? Başka müfessirlerin, İslam bilginlerinin sözleri Kur'an'ı Kerim'ı temsil etmiyor da yalnızca Said-i Nursi'nin sözleri mi Kur'an'ı temsil ediyor?
Hem, Said-i Nursi'nin sözlerinde ne gibi fevkaladelik, ne gibi üstünlük, ne gibi olağanüstü özellik var? Olağanüstü tesiri varmış. Kim söylüyor? Said-i Nursi, bir de çeşitli nedenlerle ona bağlı olanlar söylüyor. Hani ne derler: "-Şeyhin kerameti kendinden menkûl!"
Said-i Nursi'nin ve izindekilerin ileri sürdükleri de öyle. Nursi, kendi keramet'ini kendisi naklediyor. Onun izindekiler de daha da abartarak aynı "nakl"i yaymaya çalışıyorlar. Yani, bu iddialara aklı başında ve tarafsız kişilerden katılan yok.
1 Said-i Nursi, Sikke-i Tasdiki Gaybî (Arap harfleriyle teksir), s.228, sat.3-5. (Ek: 9)
|