Neva´isimli üyeden Alıntı
Guzel soru olmus.
|
Cevap öyle çok da müşkil değil.
Klâsik Hristiyan öğretisi, MESİH'i "Kurbanlık kuzu" Pavlus'u da Hristiyan dinin esaslarını belirleyen kişi yapmış.
Aslında inançları MESİH'e değil; Pavlus'a.
Çünki MESİH, çarmıhta kefâret ödeyen kişidir onlar için.
Günahların affına vesile olmuş ve işi bitmiştir.
Ve ma'alesef; 'diyeceklerini tam diyemeden ve öğretişini tamamlayamadan'(!) göğe yükselmiştir.
MESİH imanlılarının kasabı Pavlus da "Gökten zembille" inen 'elçi'liği ile "eksik"(!) kalanları tamamlamıştır.
Artık "Hüküm" Pavlus efendiye âittir.
Pavlus, kutsal yasaya bağımlı olmadığını, sâdece MESİH'e imanla kurtulduğunu söyler. Ama ne gariptir ki; MESİH'e değil de Tanrı'ya iman eden Yahudiler "yanlış yolda"dırlar. Pavlus'un ilk mantıksızlığı burada başlar zaten. Üstelik insanlar "İnandım demekle kurtulamazlar. Sözlerinde samimi olup-olmadıkları Tanrısal ilkeleri kendi hayatlarına ne derecede uyguladıklarıyla ilgilidir. Eğer İbrahim sadece Tanrı'ya iman ile kurtuldu ise, bu herkes için geçerlidir.
İman; "İbrahim'e özel" değildir.
Aslında MESİH, Pavlus'un bu üfürmelerini tekzip etmektedir.
"Kutsal Yasa'yı ya da peygamberlerin sözlerini geçersiz kılmak için geldiğimi sanmayın. Ben geçersiz kılmaya değil, tamamlamaya geldim." (Matta: 5/17)
Ne hikmetse; Petrus, Yakup ve Yuhanna dışında diğer havarilere âit yazılı döküman yoktur elde. Yakup; yasanın geçersiziliğinden söz etmez. Petrus böyle bir iddianın sâhibi mi; bilmiyorum. Özellikle Petrus ile Pavlus'un mektupları sanki aynı kalemden çıkmış gibi duruyor. Pavlus; Petrus'a kendisini onaylatır. Bunu gördüğümde Petrus'a âit metinlere fazla dikkat etmedim.
Pavlus ne Tanrı'yı bilir, ne de imanı.
"Ama kul özünü alıp insan benzeyişinde doğarak ululuğunu bir yana bıraktı. İnsan biçimine bürünmüş olarak ölüme, çarmıh üzerinde ölüme bile boyun eğip kendini alçalttı." (Filipililer: 2/7)
Bu "ululuk/yücelik" yolcu valizi gibi istendiğinde bir kenara bırakılabilecek bir şey midir ?
"İman, umut edilenlere güvenmek, görünmeyen şeylerin varlığından emin olmaktır." (İbraniler: 11/1)
Burada anlatılan şey ise inançtır. Pavlus iman kavramı ile inanç arasındaki kalın çizgiden bile bihaberdir. İnanç; Tanrı ile insan arasındaki bağ, 'kişiye özel' alandır. İbraniler: 11/1, inancın tanımını yapar. İman ise; inançda sağlamlaşan ve derinleşen insanın ilkesel ve ahlâki boyutta Tanrı'ya benezemesi hâlidir.
"Tanrı insanın kendi benzeyişinde yarattı..." (Yaratılış: 1/27)